RÓŻNE RODZAJE WŁÓKIEN MIĘŚNIOWYCH

Rodzaje mięśni
Włókna mięśniowe
Tkanka mięśniowa składa się z włókien, które są wysoce wyspecjalizowane dla aktywnego wytwarzania siły skurczu mięśni. Tkanka mięśniowa zapewnia ruch, utrzymanie pozycji, a także produkuje ciepło. Na podstawie pewnych cech strukturalnych i funkcjonalnych możemy podzielić mięśnie na trzy rodzaje: mięśnie sercowe, gładkie i szkieletowe.

Mięsień sercowy
Tkanka mięśnia sercowego stanowi znaczną część ścian serca. Podobnie jak tkanka mięśni szkieletowych, jest to mięsień prążkowany, lecz w przeciwieństwie do nich, kurcze mięśnia sercowego zwykle nie zależą od naszej świadomej kontroli i klasyfikowane są jako mimowolne.

Mięśnie gładkie
Ten typ tkanki buduje ścianki naczyń krwionośnych, żołądka, jelit i pęcherza. Gładkie włókna mięśniowe kurczą się zazwyczaj mimowolnie. Podobnie jak tkanka mięśnia sercowego, tkanka mięśniowa gładka może ulec zjawisku hipertrofii (może wzrastać).

Mięśnie szkieletowe
Tkanka mięśniowa szkieletowa łączy się bezpośrednio z naszymi kościami. Jest to tkanka poprzecznie prążkowana, czyli włókna zbudowane są z silnie wydłużonych walcowatych komórek, zawierających wiele położonych obwodowo jąder. Mięśnie szkieletowe można napinać lub rozluźniać świadomie.

Poszczególne mięśnie szkieletowe nie są identyczne w strukturze ani funkcjach. Na przykład włókna mięśni szkieletowych mają różną barwę, w zależności od zawartości mioglobiny. Włókna mięśni szkieletowych również kurczą się z różną szybkością, w zależności od ich zdolności rozbijania ATP. Włókna kurczące się szybciej mają większą zdolność rozbijania ATP. Ponadto, włókna mięśni szkieletowych ulegają zmianom w odniesieniu do procesów metabolicznych różnią się w zakresie procesów metabolicznych, które wykorzystują do wytwarzania ATP, oraz w zakresie wytrzymałości. Na podstawie różnych cech strukturalnych i funkcjonalnych, włókna mięśni szkieletowych podzielone zostały na trzy typy: włókna typu I, włókna typu II A oraz typu II B.

Włókna typu I
Włókna te, zwane również wolnokurczliwymi, zawierają duże ilości mioglobiny, dużo mitochondriów i naczyń włosowatych. Włókna typu I są czerwone, rozbijają ATP w wolnym tempie, mają małą szybkość skurczu, są bardzo odporne na zmęczenie i mają wysoką zdolność do generowania ATP w oksydacyjnych procesach metabolicznych. Włókna te trenowane są przez maratończyków i innych sportowców wytrzymałościowych, którzy uprawiają swoje dyscypliny w spokojnym tempie lecz przez długi czas lub dystans.

Włókna typu II A
Włókna szybkokurczliwe, zawierają bardzo duże ilości mioglobiny, bardzo dużo mitochondriów i naczyń włosowatych. Włókna tego typu mają bardzo wysoką zdolność generowania ATP przez oksydacyjne procesy metaboliczne, rozbijają ATP w bardzo szybkim tempie, a także mają dużą szybkość skurczu i są odporne na zmęczenie. We włóknach typu II A zachodzą przemiany metaboliczne tlenowo-beztlenowe.

Włókna typu II B
Są to również włókna szybkokurczliwe, zawierają małą ilość mioglobiny, mitochondriów i stosunkowo niewiele naczyń włosowatych, lecz dużo glikogenu. Włókna tego typu są białe, dostosowane do generowania ATP w beztlenowych procesach metabolicznych, przez co nie są w stanie pracować z dużą intensywnością przez dłuższy czas – podatne na zmęczenie. Dysponują również dużą szybkością skurczu.

Włókna typu II, zarówno A jak i B znajdują zastosowanie przede wszystkim w sportach szybkościowych i siłowych, jak sprinty czy podnoszenie ciężarów, gdzie w krótkim czasie są w stanie wygenerować dużą ilość mocy. Przeważająca ilość włókien typu II B sprawia, że przy większych intensywnościach wysiłku fizycznego mięśnie szkieletowe praktycznie zawsze pracują w środowisku anaerobowym.